نازلي! بهار خنده زد و ارغوان شكفت.
در خانه، زير پنجره گل داد ياس پير.
دست از گمان بدار!
با مرگ نحس پنجه ميفكن!
«. . . بودن به از نبود شدن، خاصه در بهار
نازلي سخن نگفت؛
سرافراز
دندان خشم بر جگر خسته بست و رفت . . .
نازلي! سخن بگو! »
مرغ سكوت، جوجة مرگي فجيع را
«! در آشيان به بيضه نشسته ست
نازلي سخن نگفت؛
چو خورشيد
از تيرگي برآمد و در خون نشست و رفت . . .
نازلي سخن نگفت
نازلي ستاره بود
يك دم درين ظلام درخشيد و جست و رفت . . .
نازلي سخن نگفت
نازلي بنفشه بود
گل داد و
«! زمستان شكست » : مژده داد
و
رفت...
:: بازدید از این مطلب : 422
|
امتیاز مطلب : 140
|
تعداد امتیازدهندگان : 45
|
مجموع امتیاز : 45
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
